Dit is het hoogste punt.
Wat is verstreken, wat nog komt,
ik sta er even tussenin,
ben hier geen schaduw dichter bij
het einde dan bij het begin.

Precies dit hier en nu,
die het volmaakte midden zijn,
vervluchtigen, en veel te vlug.
Ik daal weer af; vanaf dit punt
is elke stap er een terug.

Nog eenmaal kijk ik om.
Mijn ouders leven nog, mijn lief,
maar alles volgt dezelfde lijn.
Heel even spijt het mij dat dit
de eindbestemming niet kon zijn.