En langzaam komt de wereld weer op gang,
het openbare leven weer tot leven.
Door al die maanden thuis te zijn gebleven,
kreeg Nederland geleidelijk het virus in bedwang.

De anderhalvemetermaatschappij,
voor dat idee heeft niemand nog staan klappen,
toch mag de discipline niet verslappen,
juist nu niet, want onthoud: we zijn nog lang niet virusvrij.

Dat heel de wereld in het duister tast,
dit niet zo een-twee-drie is uit te roeien,
het aantal doden zomaar weer kan groeien,
zijn klare feiten, dus we houden onze harten vast.

Bezorgd en huiverig voor weer een piek
is hier ook vrij rechtlijnig ingegrepen;
de straten zijn voorzien van strenge strepen,
wij houden dus maar rechts en volgen angstig de grafiek.

Opnieuw in quarantaine, het idee!
En dat dat grut weer thuisles dient te krijgen,
om nog van dit gedichtje maar te zwijgen,
daar doe je onderhand echt níémand een plezier meer mee.

O God, beteugel deze pandemie
en hoed ons voor een tweede golf coronapoëzie.