en wandelt voort
het leeft, het beeft
onder je huid
ongekend en ongehoord
is het te zien?
heeft het een vorm?
de pijn
stijgt steeds weer in je hart
zwijgt meestal in je mond.

Je draagt het mee
je wendt en keert
en schaaft en schuift
het voor je uit
en je weet het:
dit verhaal
het schrijnt en prikt
en wordt nooit rond.

Je bent
gewoon met
wat je meedraagt
wat je uitdaagt
het went
die ziel onder je arm
dat zwart, die mist
het houdt zich stil
goed, denk je
het is voorbij
het is vergeten
maar wat je wist
‘t komt terug en wil
ineens opnieuw
en van geen wijken weten.

Je kijkt ernaar en
dekt het toe
het is van jou, maar hoe, ja hoe
je waait het en je wuift het weg
en gaat stug verder, voort
maar toch
dat hameren op de vraag van ooit
dat zwijgen in het holst van alles
wat je steeds weer hoort
dat oplaaiend weer opwaaiend
waarom
dat hoe en waar
en weer waarom?
dat donker hangt
en blijft of drijft
vergeet of vreet
in ‘t nauw of overal rondom
niemand die het lijkt te weten
de hele wereld houdt zich stom
je draagt het mee
die grijze ruis
het is of je nu wilt, dus niet
maar onmiskenbaar toch van jou
maar waar breng je het onder
hoe breng je het thuis?
Wat je zou willen is dit:
dat er een dag komt waarop
wat steeds weer knarst en vraagt
aan je deur krabt…zachtjes huilt
hulpeloos, gewond, een dier
en jij je niet meer verschuilt
het niet meer verjaagt
dat hij mag, nu, hier
liggen aan je voeten
iets eten uit je hand
je kunt hem niet wegsturen
anders maken, beter maken
hij jou ook niet
hij mag blijven, want
je kent hem
en je hebt ontdekt
je bent met hem en hij met jou
die avond dat
je zijn wonden streelt, bedekt
en hij je toelaat
jouw stukken bij elkaar raapt
dat je samen onder één dak thuiskomt
en slaapt….slaapt.

Alied van der Meer schreef dit gedicht voor de Nationale Herdenking (Dodenherdenking) op 4 mei 2023.

In onderstaand filmpje (3 minuten, 20 seconden) brengt Alied van der Meer haar gedicht ‘Je draagt het mee’ ten gehore.