Wat je ziet is heel gewoon: handen die deuren openzwaaien, een koffiepot vastpakken, een wilg knotten, jonge plantjes water geven. Of als troost op een verdrietig hoofd liggen. Wat je ziet is vingers die de weg wijzen, een draad door een naald sturen, een bladzij omslaan, een pen oppakken en woorden opschrijven die plotsklaps begrepen worden, die als een kwartje in een ‘voor altijd weten’ vallen. Wat je ziet is benen die kracht zetten, een fiets in beweging brengen en met iemand achterop langs de IJssel rijden. Alle muizenissen uit een veel te vol hoofd laten waaien. Wat je ziet is voeten die aarde in de moestuin aanstampen. Dat is wat je kunt zien als je er oog voor hebt, zo snel is het voorbij.

Hoe iemand zijn arm, haar hand, hoe iemand een ander in de ogen kijkt.

Waar het tenslotte om gaat is dit
dat wat onzichtbaar in jou zit
iets dat vindt dat dit moet.
iets dat maakt dat je dit dóet
voor een ander, wie dan ook,
die steeds opnieuw weer even ademt
zingt of zoemt of glimt of lacht.
en dat jíj dat hebt gedaan.
Weet dat.
Wat het ook is en waar het ook zit
ik noem het je ware
levenskracht.

Deze tekst werd in opdracht gemaakt voor alle vrijwilligers van Deventer. Op 7 december 2022 werden zij door Deventer Doet in de bloemetjes gezet en ontvingen daarbij ook het gedicht.